benden hiçbir şey bekleme artık, diyor, esen rüzgar 
uyanamayacaksın bu baharda ve bir daha hiç 
dönemeyeceksin hiçbir zaman evine 
ölümüne yürüyen canını kendin avut korkundan 

yalvarıyorum ona, sus, sus, sus diye 
kaderimi kaosum seçmiş, benim suçum yok 
af diliyorum dileyebildiklerimden, her salise 
kaybetmiştim diyorum kendimi,
kaybetmiştim kendimde

bırakıyorum şimdi mecburen
bir elveda, o rüzgarın kucağına 
aşağıya bakıyorum tir tir titreyip
kendi dipsiz uçurumumdan

sıska yaşlı bir adam siyah mendilini kaldırmıştı
bana hazır ol deyip, sırıtıp, yere bırakmıştı,
anında girmişti çelik kılıç kalbime
yırtılan etimin sesinin yankısını duymuştum 

kendi sonumu arıyordum aslında 
geçmişimin, geleceğimin toz toprağında
gözlerimi kapatıyordum yaşlar sızıyordu
hazzının peşindeydim sonsuz açlıklarımın 

bırakıyorum şimdi mecburen
bir elveda, o rüzgarın kucağına 
aşağıya bakıyorum tir tir titreyip
dibi görülmeyen uçurumumdan

ter bastıran kabuslar, yalvaran dilim, 
bir ölü doğanmışım meğer herkes gibi ben de 
bulamadım demiştim ya manayı
hiç aramamıştım aslında gerçekte, 
hepsi yalandı

bırakıyorum şimdi mecburen
bir elveda o rüzgarın kucağına 
aşağıya bakıyorum tir tir titreyip
kendi dipsiz uçurumumdan

söz-müzik: teoman